Günümüzde tel tedavileri ile yapılan vakalar artık yerini şeffaf plaklara bırakmakta.
Şeffaf plaklar ilk çıktığında dişlere, diş telleri gibi hareket vermesinden dolayı oldukça etkin bir yöntem olarak görüldü. Konvensiynel yöntem ile alınan ölçülerden üretilen bu plaklarda bir kaç diş hareketi kolaylıkla hesaplanabiliyor ama sonrasında meydana gelecek hareketi hesaplamak oldukça zor oluyordu. Buda kullanımı oldukça zorlaştırıyordu.
3D tarayıcıların ağız içine uygulanması ve ölçülerin dijital ortamda işlenebilir programların geliştirilmesiyle artık her hareket sonrası dişlerin konumu net bir şekilde hesaplanmaya başlanınca, şeffaf plaklarla yapılan tedavilerde artık bir vakanın başından sonuna kadar meydana gelen tüm diş hareketleri hesaplandı. Bu sayede her diş hareketini meydana getirebilecek plaklar üretilebildi.
Ancak plak sistemlerindeki başka bir dez avantaj tedavileri kısıtlamaya başladı. Bazı hareketlerde plaklar dişleri tam olarak hareket ettiremiyordu. Gelişen tekniklerle birlikte dişler üzerine ataçman adı verilen minik dolguların konması plandı ve bu ataçmanlar sayesinde verilen hareketlerin daha etkin olduğu, plakların yapamadığı hareketlerinde artık ataçman sistemleri ile yapılabildiği görüldü.
Artık günümüzde ortognatik cerrahi vakalarıda dahil tüm ortodonti hastalarında şeffaf plaklar kullanılmaktadır.
Yani bu vakada olmaz, şu vakada olur gibi bir kısıtlama kalmamıştır. Şeffaf plaklarda bir kısıtlamadan söz edecek olursak o kısıtlama sadece maliyet olabilir. Bunun dışında klasik tel tedavilerine göre bir çok yönden daha avantajlıdır.
